Bieganie i biznes – o sile jednego kroku

To już finał naszych rozmów z Pawłem Sroką, w których biznes i bieganie stanowiło dobraną parę. Osią naszych rozmów na łamach newslettera były przygotowania do udziału Pawła w bieszczadzkim ultramaratonie Bieg Rzeźnika. Obiecaliśmy wrócić, kiedy cel się zmaterializuje i słowa dotrzymujemy.

Widziałam Bieg Rzeźnika na żywo. Kibicowałam znajomym i bliskim, którzy kolejny raz startowali osiągając zadziwiające wyniki. Z ust kibica trudno o jedną,  dobitną konkluzję, bo nieuchronnie grozi to spłaszczeniem tego doświadczenia. Dlatego też głównym bohaterem artykułu jest refleksja samego biegacza (Pawła) i na niej, jak na dobrej fali, postaram się dopłynąć do brzegu.

Paweł: No i po Rzeźniku (80 km trasy, przewyższenie 3,5 km w górę i w dół). Całość była dobrze przygotowanym i wykonanym projektem, w którym nie zabrakło niczego - od pojedynczych treningów po starty. Na mecie wielka radość i satysfakcja, która zawsze jest słodka, kiedy wszystko, co robimy daje spodziewany efekt. Czyli, krótko mówiąc, poczucie dobrze wykonanej roboty! Zrobiliśmy trasę w 14h53' brutto i 14h45' netto. Zostawiliśmy 28% ekip za sobą. Jak na debiut - super wynik.

Jola: Gdybyś miał wybrać jedną kluczową refleksję, która wynika z tego doświadczenia, to co by to było? 

Paweł: Głównie to, że stare dobre prawdy się sprawdzają. Sukces, a szczególnie bardzo duży, może być największą pułapką. No i właśnie to jest ta pierwsza stara prawda, która nie jest bajką. Bo właśnie tak mamy poukładane, że po dobrze wykonanej robocie należy nam się co? Odpoczynek! I  natychmiastowy zjazd z aktywnością. A każdy taki zjazd miesięczny cofa nas o wiele miesięcy z naszymi możliwościami. Tak samo w biznesie. Każde zaniechanie powoduje, że się cofamy. Nadrabianie natomiast jest wyczerpujące. Na dodatek nie daje gwarancji doścignięcia stawki i celów. Jedyne, co pozostaje to założyć sobie kolejny, nowy, duży cel i postąpić z nim dokładnie tak, jak poprzednio z Rzeźnikiem.

Jola: Ty już taki masz?

Paweł: Dla mnie niewyobrażalna nowość to Triathlon. Zrobić pełnego Ironmana (3,9 km pływania, 180 km jazdy na rowerze i na koniec 42 km biegu). Cel jest. Teraz składam powoli nowy plan.

Jola: Gdybyś miał cofnąć się do doświadczeń z Rzeźnika, co wysuwa się na pierwszy plan?

Paweł: W Rzeźniku to, co głównie przeraża to myśl: jak biec nieprzerwanie, przez prawie 15 godzin nie robiąc przy tym nic innego? Jak to wytrzymać nie tylko fizycznie, ale i psychicznie?  To pytanie o wytrwałość w walce, o cel. Pytanie, które warto sobie zadać, kiedy nie zawsze to, co jest do zrobienia tu i teraz jest porywające, a perspektywa odległa. Mało tego - nie widać nawet dokładnie przełożenia teraźniejszych działań na główny cel. Jeżeli na etapie przygotowania w swoim projekcie zrobiłeś wszystko, to pozostaje:

Po pierwsze: żyć w 100% w teraźniejszości. Historii już nie ma, a przyszłości jeszcze nie ma. Żyjesz tu i teraz, i to ta chwila, sposób, w jaki ją przeżyjesz tworzy Ciebie. Oddaj się w pełni dokładnie tylko temu, co w tej jednej chwili masz do zrobienia. W czasie realizacji nie myśl o tym, ile zrobiłeś do tej pory i broń Boże o tym, ile jeszcze przed tobą. Rób dokładnie to, co zaplanowałeś na ten moment.  Podczas biegu miałem tylko jedno bardzo proste zadanie, które w pełni mnie pochłaniało - postaw krok.

Po drugie: robić wszystko z najwyższą uważnością - być obecnym w 100%. Smakuj każdą czynność, jakbyś ją robił po raz pierwszy (w sumie, jeżeli żyjesz w teraźniejszości to istnieje tylko to, co jest teraz) i ze 100% koncentracją. Staraj się świadomie nazywać i odczuwać swoje emocje i reakcje ciała, aby czujnie reagować, kiedy coś zagraża wykonaniu twojego bieżącego zadania. Podczas Rzeźnika koncentrowałem się zarówno na  tym, gdzie stawiam ten właśnie krok, jak i na rejestrowaniu wszystkich sygnałów, jakie daje mi moje ciało. Powiem Wam, że dzięki tym dwóm technikom nie odniosłem żadnej kontuzji, a poziom zmęczenia był porównywalny z maratonem. Życzę Wam wszystkim, aby każde Wasze zadanie przebiegało tak, jak mój Rzeźnik - gdzieś pomiędzy początkiem a końcem.

Czytając wypowiedź Pawła - zwłaszcza, gdy mówił "Jak wytrzymać te 15 godzin?" - odświeżyłam w pamięci przypowieść, której akcja dzieje się w Himalajach. Mnich-nowicjusz udał się na spotkanie ze swoim nauczycielem, który powierzył mu zadanie: "Siedź od świtu do zmierzchu w jaskini na szczycie, beż żadnej myśli". Mnich próbował ze wszystkich sił. Na próżno. Jego umysł był jak zatłoczona autostrada. Mistrz jednak podsumował zadanie: "Doskonale, gratuluję Ci!" i wyznaczył kolejne. Nowicjusz wrócił do jaskini i tym razem miał nie dopuszczać do przerw w myśleniu. Okazało się jednak, że myśli wysychały jak kałuże, a przerwy w myśleniu robiły się coraz dłuższe. Zrezygnowany wrócił, a wtedy mistrz podsumował: "Wspaniale! Gratulacje!". Z czego ucieszył się mistrz?

Jego uczeń zdał sobie sprawę, że umysłu nie można do niczego zmusić, a czyniąc to osiąga się efekt odwrotny do oczekiwanego. Kiedy staramy się tłumić jakieś myśli, wówczas to, czemu się opieramy, trwa w najlepsze. Umysł robi się skołowany, narzuca sobie coraz większą aktywność, co prowadzi do kołowanych emocji. Zaczynamy rozważać co zrobiliśmy, ile jeszcze mamy do zrobienia? Jaki rozmiar ma luka pomiędzy przeszłością a przyszłością? Efekt? Tracimy to, co jest tu i teraz. Jak przerwać ten stan? Tym, co czyni nasz umysł sprzymierzeńcem, gdy realizujemy ważne dla nas cele lub działamy w biznesie pod presją  - jest praktyka uważności. To dzięki niej Paweł przebiegł swojego Rzeźnika.

Uważność to jakość kontaktu z rzeczywistością. Dzieje się, kiedy świadomie jesteś tu i teraz. A nie na kolejnym podbiegu, który ciągle przed Tobą. Być uważnym oznacza wyłączyć autopilota, który głównie roztrząsa przeszłość lub martwi się o przyszłość.  Uważność  to widzenie rzeczy takimi, jakimi są a nie takimi, jakimi chcielibyśmy je widzieć. Polega na mądrej uwadze - całym ciałem, sercem i umysłem. Paweł Sroka mówił, że miał jedno zadanie podczas biegu: "postaw krok". Taka koncentracja przynosi ulgę i siłę, by postawić kolejny.

Czemu praktyka uważności działa? To obszerny temat i warto potraktować go z większą troską. Na zachętę powiem, że uważność pozwala zawrzeć pokój z emocjami. Jak wkomponować ją w codzienność? Cytując Larry'ego Rosenberga:

1.       Zawsze, gdy to możliwe, rób tylko jedną rzecz naraz.

2.       Zwracaj pełną uwagę na to, co robisz.

3.       Gdy umysł się oddali od tego, co robisz, sprowadź go z powrotem.

4.       Powtórz krok nr 3 kilka miliardów razy.

5.       Badaj, co cię rozprasza. 

Podsumowując: Konfucjusz powiedział "Podróż długości tysiąca mil zaczyna się od jednego kroku". Jestem zdania, że lepiej w podróż wyruszać, niż o niej czytać, bo nawet cudny opis wody nie zaspokoi prawdziwego pragnienia.

 Jolanta Blaszkowska-Bastian, Trener

Artykuły powiązane:

• Bieganie i biznes - jak się tańczy w takiej parze?
• Jedni szukają powodu, inni sposobu
• Bieganie i biznes - boli noga, boli głowa i co dalej?