O rozwoju osobistym

A jak sobie Pan/i wyobraża swoją karierę za pięć lat?... To chyba jedno z najczęściej pojawiających się pytań podczas rozmów rekrutacyjnych na nowe stanowisko czy też do programu rozwojowego. Jak na nie reagujesz?

Być może masz jasną i klarowną wizję tego, dokąd zmierzasz. I być może wszystko, co zawiera w sobie ta wizja, zgodne jest z Twoimi wartościami - tym, co realnie dla Ciebie w życiu ważne, co motywuje i jednocześnie pozwala zarobić pieniądze. Niewykluczone również, że przeanalizowałeś/aś wszystkie bariery, które możesz napotkać podczas realizacji swojej wizji. Masz świadomość swoich ograniczeń i słabości oraz sposób na to, jak je pokonać. Skłonna jestem wierzyć również, że w Twoim kalendarzu tydzień w tydzień masz skrupulatnie zanotowane konkretne działania rozwojowe, które sobie zaplanowałeś/aś po to właśnie, by Twoja wizja rozwoju osobistego stała się rzeczywistością. Z pewnością wówczas masz także sprawdzone sposoby egzekwowania ich realizacji. I nawet skłonna jestem przyjąć za pewnik, że stosujesz metody systematycznego analizowania aktualności zdefiniowanych przez siebie celów rozwojowych, zadań i poszczególnych działań, które są niezbędne, by za 5 lat być właśnie tam, gdzie zaplanowałeś/aś. I wiesz co? Jeśli moje wyobrażenie Twojej reakcji jest słuszne, to nie trać czasu i nie czytaj dalej tego artykułu. Po prostu działaj i realizuj swoją wizję! Szczerze Ci gratuluję!

Czytasz? Trochę mi ulżyło i to nie tylko dlatego, że obawiam się o słabe statystyki artykułu... Otóż...

Z badań prowadzonych przez twórców modelu N.E.W.S. Experience®, a także moich 10 już prawie lat doświadczeń w pracy jako trenera i konsultanta, wynika, że większość z nas na jakimś etapie swojego rozwoju "utyka." Utyka, czyli spowalnia, błądzi, zatacza kółka, które prowadzą wciąż w to samo miejsce, traci zapał, wiarę. Utykamy z różnych powodów.

4 najczęściej obserwowane to:

• Brak jasnej wizji kierunku rozwoju;

• Brak motywacji wewnętrznej;

• Bariery: obawy i przekonania ograniczające;

• Brak umiejętności planowania i egzekwowania.

Brak jasnej wizji kierunku rozwoju

Zwy­cięzcy są zro­bieni z cze­goś, co znaj­du­je się w głębi nich sa­mych - prag­nienie, marze­nie, wiz­ja. Muhammad Ali

Kiedy przystępujemy do planowania osobistego rozwoju, zwykle zaczynamy od ustalania celów. Też byś tak zrobił/a? Ja do niedawna tak.

Kiedy spotykam ludzi, którzy po zakwalifikowaniu się do programu talentowego w swojej firmie uzupełniają swój IPR (Indywidualny Plan Rozwoju) na "za pięć dwunasta", zwykle widzę, że zaczynają właśnie od celów. Pięknych, SMART'nych, ach! No tak, tylko dlaczego robią to na ostatnią chwilę, szukają inspiracji w Internecie? I dlaczego tak mało w nich pasji, gdy rozmawiamy o tych celach?

Być może dlatego, że na starcie swojego programu rozwojowego nie mają właśnie jasnej wizji tego, kim realnie chcą być po jego zakończeniu? Co chcieliby osiągnąć w wyniku rozwoju? Co dać innym z siebie? Jak działać? "Coś im mówi", że chcą iść do przodu, awansować, wspinać się po szczeblach kariery... No właśnie, tylko czym jest to "coś"?

Brak motywacji wewnętrznej

Nie możesz działać w sposób rozbieżny z tym, za kogo się uważasz.   Zig Ziglar

W mojej firmie na drzwiach szefa jest napisane - twój awans = moja śmierć - opowiada na jednym ze szkoleń Tomek. I chociaż wspólnie przypisujemy szefowi intencje dowcipu, to coś na rzeczy być musi. Otóż w firmie Tomka nie ma możliwości rozwoju bez objęcia funkcji menedżera. Pewien próg bycia specjalistą jest już osiągnięty i by pójść dalej, trzeba już tylko... no właśnie. I co w tej sytuacji?

Wtedy warto odnieść się do tego, co jest moją wartością? Czy pęd "po trupach" to coś, co mnie motywuje? A jeżeli nie, to czy cele, które sobie definiuję - za pięć lat będę menedżerem działu X, mają rację bytu? Czy może dlatego mój IPR powstał na kolanie, na zasadzie "kopiuj - wklej", że moja motywacja do jego osiągnięcia jest bardzo słaba i nie wspiera w efekcie realizacji zamierzeń? A dzieje się tak dlatego, że nie chcę brać udziału w "wyścigu szczurów" i nie wierzę, że to akurat mnie uda się być tym jedynym, najlepszym...

Bariery - obawy i przekonania ograniczające

Cza­sem można mieć trud­ności dla­tego, że się je przewiduje.  Wiesław Brudziński 

A jak u Ciebie z wiarą? Ale tą we własne siły? Co powstrzymuje Cię najczęściej przed odważnymi decyzjami?

Jak sądzisz, co doradziłam Tomkowi, który nie chce brać udziału w "wyścigu szczurów"?

Przede wszystkim jasno wyraziłam swoją opinię, że jeżeli w jego planie rozwoju, który opracował na potrzeby udziału w programie talentowym, widnieje zapis o byciu menedżerem, to mam wątpliwości, że go zrealizuje. Moje wątpliwości biorą się z dwóch powodów. Pierwsza trudność wynika z tego, że Tomek widzi jako konieczne bycie kimś, kim nie jest. To zaburza motywację wewnętrzną, o czym już pisałam. Po drugie w jego głowie jest całe mnóstwo przekonań ograniczających na temat tego, co znaczy awans w jego firmie.

"Wyścig szczurów", "po trupach do celu"... Gdyby się tak nad tym dłużej zastanowić, to można by zapytać, skąd taka opinia Tomka? Tak w uproszczeniu - ile "trupów" już Tomek naliczył? Kim są owe "szczury" i ile ma za sobą doświadczeń współpracy z wymienionymi delikwentami?

Dobrze przewidujesz to, do czego zmierzam. Otóż te opowieści Tomka z jednej strony mogą być prawdziwymi drastycznymi historiami korporacyjnymi. Wówczas jest jedna rada. Zmień zapis w swoim IPR. Zaplanuj rozwój inaczej.

Z drugiej jednak strony to doskonałe wymówki na bierność. Nie idę, nie rozmawiam z szefem, HR'ami, bo ani do grobu mi nie spieszno, ani za szczura się nie uważam... Słusznie, też bym tak zrobiła.

Brak kompetencji, planowania i egzekwowania

Czasem dzwony kołyszą dzwonnikiem.   Stanisław Jerzy Lec

Zachęciłam Tomka jednak do małej aktywności. Zanim zmieni swój IPR, zaplanował tzw. "baby steps." To drobne kroki (np. rozmowa z opiekunem grupy talentów), które mają mu pozwolić osiągać szybkie sukcesy w sprawach, które wymagają przełomu myślenia. Bo sam przyznasz, że tylko na szkoleniu łatwo jest powiedzieć sobie - od dziś wierzę, że w mojej firmie można awansować dzięki swoim zasługom, jeśli jeszcze przed godziną byłam przekonana, że muszę kogoś oszukać, przechytrzyć...

Dodatkowo Tomek poprosił o wsparcie swojego współpracownika, który obiecał mu, że za dwa tygodnie od warsztatu zadzwoni i zapyta, jak idzie mu realizacja pokonywania barier w myśleniu o osobistym rozwoju. Co więcej Tomek wpisał do kalendarza, kiedy planuje realizację rozmowy z opiekunem grupy HR, ustalił jej cele i podzielił się tym z kolegą.

W dalszej części Tomek zaplanował jeszcze inne aktywności, które mają mu pozwolić zrealizować zapis będę menedżerem. Poza szkoleniami zaprojektowanymi w ścieżce programu rozwoju talentów uwzględnił także swoje codzienne aktywności. Umówiliśmy się na follow-up.

Podsumowanie

To historia o Tomku, trochę o mnie i być może wcale nie o Tobie. Jeśli jednak zdarza Ci się "utykać" w rozwoju, to polecam Ci - zatrzymaj się.

Joanna Tomicka-Siemborska - Trener GRUPY ODITK, Facylitator międzynarodowej licencji N.E.W.S.

Polecane: Rozwój indywidualny - kwestia zaplanowana